
Ik werd wakker en voelde me verdrietig vandaag. Ik ben gewoon zo verdrietig. Ik huil nu, ik begon te huilen in de supermarkt, ik huilde een beetje toen een boer mijn geld voor druiven weigerde. Ik denk dat ik vandaag gewoon blijf huilen. Misschien heb ik het nodig.
Gisteren werd ik door een vriend gebeld om te vragen of ISM een paar mensen kon missen om naar een plaats te komen waarvan ik me nu de naam niet eens meer kan herinneren. Er zijn te veel plaatsen, te veel hulp nodig. Ik heb er eerder over geschreven.
Ras Karkar, wordt het dorp genoemd. Ik herinner het me nu. De Israëli’s gaan daar opnieuw een illegale nederzetting bouwen. Hun dorp is al omringd door drie: in het noorden, in het zuiden, in het oosten – en nu zijn de Caterpillar-machines en de soldaten gearriveerd om het Westen te blokkeren; om nog een andere illegale nederzetting te bouwen, de dorpelingen in de val lokken. Het is natuurlijk illegaal volgens het internationale recht. Maar wat is internationaal recht? Het is niet van toepassing in Palestina. De Israëli’s weten het; ze hebben er nooit aan hoeven te voldoen. De VS hebben daarvoor gezorgd en de rest heeft het geaccepteerd.
De man die mij waarschuwde, is van mijn leeftijd; hij heeft een professionele baan, een mooie auto. Maar hij besteedt zijn vrije tijd aan het waarschuwen van mensen, reizen naar plaatsen waar hij nodig is en in elkaar geslagen worden door 20-jarigen met machinegeweren. Hij gaat niet naar huis voor een lekker diner met zijn vrouw of om met zijn kinderen spelen. Ik denk dat hij het zou kunnen. Maar zullen zijn kinderen dan zelf een land hebben als ze opgroeien?
Een man die me live videos stuurt, is de leeftijd van mijn vader. Ik heb de videos bekeken, videos van normale mensen, nieuwe vrienden die ik nog niet eens heb ontmoet, hoewel ik er een paar herken. Gewone mensen, die op brute wijze worden verdrongen door jonge soldaten, God weet waar vandaan ze komen, maar vanuit dit land zijn ze dat niet.
Ik heb videos bekeken van mannen die zware machines met hun armen probeerden tegen te houden. Ik kan de wanhoop voelen. Ik wil daar bij zijn. Maar vandaag ben ik hier alleen, en ik kan niet alleen gaan. Ik denk dat ik het zou kunnen, maar ik durf het vandaag niet. Ik heb een time-out nodig. Misschien is mijn angst sterker dan mijn solidariteit. Ik wil niet dood.
Rachel Corrie stierf. Ze was ook bij ISM.
Ik denk niet dat ze zich had kunnen voorstellen dat ze het ook daadwerkelijk zouden doen. Dat ze haar zouden overrijden met een bulldozer,toen ze voor iedereen zichtbaar was …. er voor stond … maar dat deden ze. Ze hebben haar met een bulldozer gedood. Lees verder ““Ik denk dat ik vandaag gewoon ga huilen”: Een persoonlijk verslag van een ISM vrijwilliger in Palestina”